C.

Cabra, onte cando mo contaches quedei de pedra. De súpeto, un frío entrou no meu corpo e aínda non conseguín sacalo de todo. Acabo de ler agora o da Voz. Semella mentira. Resulta difícil pensar en que alguén marcha e non voltarás a desfrutar da súa presencia. Cando mo dixeches, a vín alí despedíndonos na estación da Coruña en aquela escapada improvisada con E. a Barcelona e aquel día da festa na túa casa cando foime a recoller a Betanzos... É tan inxusto! Despois do todo o que pasou... Non sei, eu sempre penso que cando acontece algo así é por ben, para evitar algo peor que vendría despois, mellor marchar que sofrer non? Non sei, realmente non hai palabras, non podo dicir nada que vos axude. Só mandarvos miles de toneladas de ánimo, de forza, de cariño... e xa sabedes que aquí estou para o que querades. Moitísimos bicos a todos!!! E lembrade a forza que lle botaba C. a todo, para seguir adiante que aínda queda moito camiño por andar...