¡Qué pequena é Bcn!

Pasa xa da metade da noite e é o primeiro momento que podo sentarme. Madre mía que turno que levamos!! Os box de Urxencias doblados, xente nos pasillos, 5 horas de espera para a primeira visita,... Como pode ser que veñan todos por oleadas?? Ou non ven ninguén ou non hai maneira de organiza-la cousa... E aínda me quedan 3 horiñas de traballo! Paciencia...
Bueno, o tema. Hoxe foi o día dos encontros que certifican o pequena que é a fin de contas esta cidade.
Ás 8 da mañán saio do hospital cara ó metro, co mp3 nas orellas para non durmirme, e cando estaba a saudar o repartidor de tódalas mañás do Qué! escoito un "Iria!!" que me fai voltarme. E alí estaba J., camiño do seu traballo. Qué diferencia de espíritu. Él falador, con ganas de contar cousas e eu que adoecía por chegar á camiña. Quedamos para a próxima semán.
Pola tarde, antes de irme á clase decidín pasar polo Fotoprix que tiña que recoller a segunda tanda das fotos da viaxe (caseque 250 fotos en total... a ver que álbum atopo para metelas todas xuntas). Abrían as 16.30 h. e cheguei a e 28 así que senteime no banquiño de diante a agardar. Pois nesto escoito: "No me lo puedo creer!!". Era a B. que ía a casa dunha amiga. Que está de vacacións e que temos que ir a veren o seu piso no Prat. Tamén tiña ganas de falar e de veren as fotos, pero eu chegaba tarde á clase. Quedei en chamala para a próxima semán.
No intermedio da clase de português marchei para o curre que hoxe entraba as 19 h. Pois no metro me atopo a C. A quen me atopara xa a semán pasada pola Maquinista e quedara en chamala esta semán (cousa que non fixen). Quedei en chamala para a vindeira.
Ou sexa, que para a semán que ven teño un lío tela para axustar a axenda, porque por enrriba traballo un montón de noites, teño clase de português dúas tardes, o venres as xornadas da Eutanasia e tamén o venres veñen F. e M. Ademáis unha mañá a teño comprometida con V. para iren o DIR que teño un par de invitacións. Só penso en colleren o jacuzzi...