Outra finde productiva

O sábado fixemos en casa unha cea con motivo do regreso de M. a Barcelona. Nun principio ía ser unha cousa pequena, pero foise liando liando a historia e acabamos sendo unhas dez persoas. O salón estaba retomando os recordos daquelas famosas festas dos primeiros anos nesta cidade. Picoteo por aquí, conversa por alá, o tempo foi fuxindo e chegou a madrugada entre risos, lembranzas e promesas de futuros encontros. (Notei a túa falta petarda!)
J. me trouxo o regalo que cagou o Tió en Nadal: Tokio Blues de Murakami. Ten boa pinta a historia...
Falei con JC e J, que hoxe marchan de novo para Bos Aires. Semella que non viron as cousas moi claras en Galiza para instalarse por aló. Haberá que voltar a facerlles unha visita á Arxentina entón...
E o domingo acordei tarde coa resaca da festa e baixei merca-lo xornal. (Por certo, que non sei que acontece coa distribuidora do Pais en Bcn que non é esta a primeira vez que teño que recorre-lo barrio enteiro para conseguilo). E mentras almorzabamos aí ás 12 e eu miraba as actividades que había pola festa da Santa Eulàlia planificando unha tranquila tarde dominguera, F. pronunciou as palabras máxicas: ¿vamos a Vic ou a Girona? E xa que a min non se me pode tentar con estas cousas apunteime no momento, pero sendo prudente optei por Vic que ó cabo é máis perto.
E aló fomos. E pode que Vic estea máis perto pero acabamos facendo quilómetros de máis. Chegamos e pasamos Vic (por certo petarda que atravesamos a Farga de Bebié, mítico lugar que quedará apuntado na miña biografía polos siglos dos siglos. Jajajaja), seguimos ata as estacións de esquí de La Molina e Masella, continuamos ata Puigcerdá, pasamos a Francia, recorrimo-la fronteira pirenaica, entramos por Andorra e voltamos para casa baixando pola Seu d'Urgell. 3 países nunha tarde non está mal non?
Voltaron as ganas de iren a esquiar (o faremos, fijo!). Pero vendo estas paisaxes a quen non lle veñen as ganas...