Meu camiño de baldosas amarelas...

Logo do habitual retraso made in Iberia xa estou instalada de novo en casa. Qué gustiño voltar ó meu recuncho! Ademáis disfruto da tarde en soedade (V. traballa e C. baixou con N.) que xa facía falta tamén...
Mentras baixo a versión nova do messenger cunha conexión arcaica de Telefónica (paciencia, só quedan 10 días para a ADSL...) e busco información para o dichoso traballo do doutorado, Jinga e Axé nadan no seu mundo particular, semellan ledos pola volta da "mami". De fondo sona agora Sabina. O cartel de Nunca Máis segue a presidir o salón. O pan e o queixo galegos na cociña. A galiña e os ovos de chocolate agardando botarlle-los dentes. O Tibidabo envolto en néboa olla dende a distancia.
Dorothy tiña razón cando dicía que non hai sitio coma na casa!!!!