O metro

Non o podo evitar, encántame o metro!! Non chego ata o extremo de E. (naquela viaxe improvisada cando viñemos a Bcn a casa do socorrista anos atrás no que sería o cerne da nosa posterior decisión de establecemento por estes lares, verdade cabra?), pero sí que me gusta, sí.
Miña primeira vez foi con P. no metro de Bilbao, recordas flaguer? Pa chulas nós e collemos e fomos ata a última parada. Sen saber claro que alí o metro non é só urbano, e polo módico precio do billete e despois dun considerable recorrido polos alrededores do botxo chegamos ata a costa vasca, ata Plentzia concretamente. O mellor foi que xa se fixera de noite e era o último metro, así que baixamos, fixémonos unha foto na ponte (mellor dito, nola fixo o doble do isma) e moi dignas nós voltamos a pasar por diante do revisor e do conductor para meternos de novo no vagón e voltar a Bilbo onde nos agardaba norman bates na pensión (pero esa é outra historia...).
E despois daquela chegaron os de Madrid, Bcn, Londres, París e Río. E en todos eles sempre a mesma sensación.
Adoro ver a mezcla de xente, esa cosiña que salta no estómago cando o tren se para entre estación e estación, o barullo dos transbordos, os músicos nos corredores, os ratonciños correteando polas vías, o silencio cando viaxas sola no vagón pola noite, imaxinar historias dos compañeiros de viaxe,...
Aínda que ás veces, ensimismada na lectura de historias coma a de Marga no proxecto sombra de Millás e mecida pola musiquiña do mp3, nin me decate de quen teño ó carón. A túa desculpa F. non sonou tan creíble... (e por riba te largas unha semaniña a casa, serás caradura!!).