Movémonos

Noite de non durmir, de calor e nervios, de sms de ledicia e celebración, de novas esperanzas... Pero, ¿qué demos importa non durmir estando diante do cambio?
«Aínda non os coñezo, nin os quero coñecer». Mire, mire Don Manuel...

Novas

Novo contrato.
Nova habitación.
Nova compañeira de piso.
Nova escapada á Coruña.
Novo modeliño.
Nova lectura. (Graciñas F.! Por todo...).
Novo país. (Que sí, que o luns remataremo-la festa do domingo pasado!).
Nova viaxe en mente.
E sobre todo, novas ilusións...
Bo San Xoán!! Noite meiga!!

Comida africana

Onte baixamos cear ó senegalés da rúa La Nau, ó carón da Vía Laietana. Iamos V., S., P., I., M., e M. Entre cus cus, yuca e demáis pasamos un bo ratiño. A idea era facer unha pequena despedida para as que marchan pero a verdade é que non tocamo-lo tema. Quedamos para o domingo facer algo mentres dan os resultados das "botacións" na tele, para algo ten que valer a TVG dende Internet.
Non chegamos moi tarde á casa, pero entre unha cousa e outra deiteime ás tantas e hoxe cando sonou o espertador ás sete caseque me da algo. O exame regular.
Agora marcho a darlle clase ó rapaz e logo tocará hospital, que esta noite estarei en partos.

Mira que é bonita!

De hoxe nunha semá volto...

Mulleres desesperadas

Levo o que vai de tarde mandando e recibindo sms. Quedando coas rapazas para a cea de mañá, preparando a postelectoral do domingo, dándolle largas a A., tentando mellorar a moral de D., retomando contacto con S., cotilleando as primeiras horas de F. en terras catalanas...
Cando xa pensaba que terminara a tanda, recibo un de M. ("Welcome to WISTERIA LANE! Hoy estreno! Yo creo que cambiara nuestras vidas porque tu como yo en el fondo somos mujeres desesperadas...") que me recorda que a serie que levo tanto tempo agardando e que non hai maneira de que se baixe máis rápido no emule comeza hoxe na TVE. O sento moito Vilches pero creo que esta noite sereiche infiel. Toda a finde en urxencias e un bo plan con amigas afunde calquera relación...

Urxencias ou "territorio comanche"

Sí, vale, os sábados noite en Urxencias son moito, pero os domingos noite aínda son peor!!! Qué noitiña... A xente está moi, pero moi mal... Pelexas, coiteladas, borracheiras, un par de chinos apaleados nun robo,... non sei coma será o Bronx pero só de imaxinalo dame algo. Os típicos buscadores de baixas para o luns pola mañá, o Rafael que xa ten orde de alonxamento do hospital, a xente debe aburrirse moito para iren ó hospital de madrugada por estupideces... Que lle imos facer! O caso é que todos veñen e van en ambulancia, rollo taxi, acabarán co sistema da seguridade social en dous días pero é o mesmo... no problem... aínda teñen máis que dicir... para eso pagan non?? Uff, que paciencia hai que ter ás veces...
Ó mellor da noite foron os compis. O N., que é a caña, veña a buscarme ligue entre o persoal. Tentouno primeiro co A. pero descartoume por vella (e menos mal, porque ese home da medo... Por certo, que o tipo pasou a noite contando as súas historias de ligues polo chat. Só de pensar en quedar con alguén e que te apareza un coma este... É o que falamos moitas veces verdade F.? A imaxe real e a imaxinaria, as ideas que te montas,... por exemplo, igual pensas que tas a falar cun "integrista nacionalista" de fortes principios e logo, no fondo, resulta ser todo un estudioso da Biblia :P ... Falando desto V. aínda tes que contarme o do Mau Mau...). Cando deu ó A. por perdido, tentouno co I. un médico que comezaba onte as guardias. Pobriño, taba máis perdido... O rapaz veña a preguntarme todo, a mín que levo alí catro días!! Pero gustoume a experiencia, así, impoñendo respeto ós doutores, aínda que en dous guardias máis se lle esquencerá todo e cambiará o chip e voltarase coma os demáis... Tampouco este era meu tipo... Pero o N. prometeume seguir a búsqueda. Jajajajaja
Bueno, creo que xa é hora de deixar de perrear no sofá e baixar a face-los recados coma a boa ama de casa que son... Non, mellor antes mirarei o dos voos para a viaxe con V. en xullo. A ver onde rematamos...

Urxencias ou "cada dia entendo mellor ós guionistas de Hospital Central"

Onte baixei cos turistas estes para aproveitar o seu último día en Bcn. Despois de iren ó Park Guell fomos de rollo campestre á Ciutadella e logo xa me tiven que marchar para o hospital.
Agora acabo de chegar á casa despois de pasa-la noite en Urxencias. Dende logo urxencias é outro mundo, non ten nada que ver co resto das plantas. E noites coma a de onte, sábado noite, menos todavía. Por alí pasaron os de sempre. Algúns xa os temos fichados de tanto que veñen: o fillo que se quere desfacer da nai, a avoíña que caeu por sexta vez nun mes, o desagradable da cánula... Pero tamén houbo algúns moi frikis. Como a nai que trouxo á súa filla adolescente porque alguén lle botara algo na botella de cocacola e a rapaza cheirando a alcol que botaba para atrás, ou o tipo que chegou co cú aberto de lado a lado, ou a que morría de dor e quedou durmida nada máis pilla-la camilla... Pero o mellor foi cando chegaron dous que se pelexaran e comezaron a montala en admisión. Os seguratas foron separalos e empapados do líquido do spray de defensa que lle botara un ó outro se pasaron un bo rato chorando e contaxiando a uns cuantos dos meus compis. Menudo cuadro o do persoal alí cos ollos vermellos veña a llorar. Qué risas meu deus!! Para rematar a xornada, a unha hora de marchar tivemos un box 5 e ahí si que houbo que correr...
E saio do hospital, merco El País e doume de bruces coas declaracións de Fraga: "Si a una mujer le preguntan con cuántos hombres se acuesta, no suele dar una respuesta absolutamente certera". Realmente temo-la necesidade de seguir aturando a un tipo así???

French connection

Onte á tarde P. chamou ó saír de traballar a ver que faciamos V. e eu. Acabamos tomando algo nunha terraciña do Paseig Gaudí, alí ó carón da Sagrada Familia. Logo xuntáronse I., B. e J. e leveinos ata o Hospital de Sant Pau que ningún coñecía. Rollito relaxado e tranqui.
Logo, ás 21.30 h fomos ve-la Font Màgica de Montjuic. Xa a teño visto en funcionamento unhas cantas veces pero sempre me impresiona. É un deses lugares cun encanto especial, o típico sitio para ir con alguén de rollo romanticón. Un máis na miña lista de lugares a redescubrir cando apareza o príncipe azul ese...
Alí apareceron I. e J.M. Ó rematar, o grupo dividiuse e eu quedei con I., B., J. e quedamos con J. na Plaça Catalunya para ir ó apartahotel.
Logo quedei con M. na FNAC que quedara a súa vez cun rapaz francés que non coñecía e non quería ir sola. Alá fun eu de escopeta. Fomos cear polo Raval ó Bar Fidel, que bocatas máis bos!! Logo unha voltiña e M. que marcha para casa. Eu tentando quedar con I. e estos, e o teléfono fora de cobertura. A., o francés, que me di de tomar algo. Fomos a terraza do Mirinda e alí estivemos a falar de viaxes e das nosas vidas. Despois de dar por morto ó teléfono de I. decidín marchar para á casa. A. acompañoume ata Universitat a colle-lo metro e cando cheguei a casa J. mandou unha mensaxe que estaban no Razzmatazz que me achegara ata alí. Sí, sí... era o que estaba pensando...
Qué noite máis rara!!

Bhangra life

O Negro está vivindo de okupa no noso salón e onte chegaron I., B. e J. Menos mal que atopamos un apartahotel non moi caro nas Rambles porque non sei onde iamos a meternos todos. O sábado sí que dormirán todos na casa, pero con que eu traballo pois librareime do caos.
Onte pola mañá fun a presentación do libro de Radio Nikosia no Caixaforum. Radio Nikosia é unha iniciativa, herdeira da Radio Colifata arxentina, na que persoas diagnosticadas de problemas mentais empregan a radio coma vía para a recuperación terapéutica e para loitar contra o estigma social da loucura. Escoitándo as suas voces as veces chegas a preguntar quén é o verdadeiro loco... Manu non puido asistir por mor de non sei que historia en Nápoles pero deixou un vídeo grabado o día anterior no Glaciar. Incluso por vídeo este home ten un aquel moi especial.
Precisamente no Glaciar, esa esquiniña da Plaça Reial onde o detective Carvalho de Montalbán gostaba de pasar o tempo, estiven a tomar algo cos galegos recén aterrados. Xa sexa na terraciña co bullicio da praza ou dentro mecido polos sons do jazz é un sitio que non ten desperdicio.
Logo quedamos en Plaça Catalunya con J. un medio galego que enseguida uniuse ó grupo e rematamos todos na miña casa. Ultimamente o meu salón está sempre a rebosar, qué cousas!
Á noite baixamos ata La Paloma para o Rawal Launch. Flipei mogollón! Se xa o local é impresionante por sí mesmo, velo todiño cheo de alfombras, coxins, velas,... e coa música de fondo india, a cítara, a bailarina da danza do ventre, o didgeridoo, as comidas multiculturais, eses mozos tan interesantes!! O mellor foi cando sairon unhas rapazas a bailar bhangra coma nas pelis de Bollywood e deron unha pequena clase. Escachaba ca risa!! Temos que enterarnos de onde teñen a escola esa porque apuntarse pode ser moito...
Agora baixarei a repartir as entradas que me quedan para a festa de hoxe no Apolo. Eu que lle dixen o tipo que non iría para non ter que aguantar o rollo do reconto de pases e todo eso e de seguro que ó final aparezo por alí, terei que esconderme que non me vexa... Primeiro acercareime ó Mau Mau que hoxe pinchará I. ou Van'Em coma vostedes queran e haberá que apoiar á familia non?
Por certo, o outro día fomos ata Boca Nord ó pase dos cortos de Hai que Botalos e E. comentounos o do Espazo galego dos paisos catalans. Rapaces a poñerse mans a obra e axudar no que caia. Ah!!! Precisan xente para a acción de rúa do sábado 18!! A idea é moi boa, e eu ma perderei que tocará traballar... Pero o 19 fijo que facemos algo para celebralo!! Aínda que o luns teña que coller o avión para Madrid ás 7 e teña que ir de enganche ó do doutourado!!

"Botando"

Alá foi o meu "boto"!!! Ta loguiño Don Manuel!!!

APTC

De volta na casa vendo a entrevista de Fuentes con Miguel Bosé.
Acabamos de chegar dunha cea de galegos no APTC de Alí Bei. Qué bocatas sorpresa máis bos! O cociñeiro brasileiro todo un espectáculo, o local moi chulo, a conversa interesante. Estabamos V., M., Superpemán, S., I., P.,... Lugares comunes na charla, as eleccións sempre coma fondo,... E xa teño plan tamén para o mércores...

Alá vai outro domingo...

Logo dunha noite tranquila no hospital (só un parto, aínda que dos bós: 4.060 kg sen anestesia nin episio nen nada, a nai merece un premio!) unha tarde non menos tranquila na casa. Como dirían os Resentidos fai un sol de carallo, o calor é abofante e haberá que agardar á noitiña para sair da casa e facer algo para aproveitar esta finde.
Mañá voltamos a abrir o centro de acollida ó emigrante galego, ven á casa J., un amigo de I. Bueno, aínda non confirmou a reserva pero xa estamos acostumadas a chegadas de última hora. O xoves veñen I., B. e outro amigo que non coñezo. E o máis probable é que para o verán veña tamén pasar un tempiño en Bcn R.
A semán presentase por tanto completiña. A máis das visitas, teño exame de português, a cita con Manu, e aínda me quedan por repartir as invitacións para o Apolo (se alguén quere ir a festa do xoves de balde xa sabedes...).

Taladros

Toda a noite rodeada dos gritos das parturientas e dos choros dos pequechos, e agora que estaba a aproveitar as horas de sono comeza a "vinganza da black&deker". Bricomanía non fixo nada bó polas comunidades de viciños...